Er zit nog steeds iets in me. Een restje van iets onafs. Iets waar ik mn hele leven al naar verlang, meer dan 10 jaar elke maand op heb gehoopt.
Ik houd haar vast. Sinds begin oktober leeft ze al niet meer maar ik houd me aan het idee van mijn kleine meisje vast. Pip zou ze heten. Een deel van haar zit nog in me en ook als dat laatste restje weg is zal ik haar nooit vergeten.
Ik wil haar ook niet loslaten. De complete verassing en vreugde van op mn 44ste -6 jaar nadat we de hoop hadden opgegeven- opeens spontaan zwanger te zijn: ik voelde me geweldig! Wat waren we gelukkig!
Hoe kan ik haar -of het idee van haar- loslaten? De wens blijft. Ze heeft -voor even- een ruimte gevuld die lang leeg was. Maar die zo compleet voelde met haar erbij. Haar ziel zal een andere plek vinden, maar de ruimte is gevormd en de zin gezet. Kom maar vlindertje... kom bij mama.